ΜΕΝΤΙΟΥΜ, της Χριστίνας Ιωακειμίδη

σχόλια του Κώστα Γ. Καρδερίνη

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Χριστίνας Ιωακειμίδη (Χάρισμα, 2010) έχει βασικό άξονα την «νέου τύπου οικογένεια» η οποία αποτελείται από υλικά, άτομα και σχέσεις αποτυχημένων, διαλυμένων ή ημι-διαλυμένων κλασικών οικογενειών. Οι δεσμοί αίματος δεν παίζουν ρόλο εδώ, όσο μετράνε οι βιωματικοί δεσμοί, η αλληλοκατανόηση, η ενσυναίσθηση, η συναισθηματική μνήμη κι ενίοτε κάποια κοινά παθήματα και πατήματα.

φωτό: Χριστίνα Ιωακειμίδου

Η πρωτοεμφανιζόμενη πρωταγωνίστρια Αγγελική Μπεβεράτου ενσαρκώνει την 16χρονη Ελευθερία (όνομα και ιδανικό χειραφέτησης και δικαιώματος επιλογής) η οποία ερωτεύεται τον βιοπαλαιστή φοιτητή ιατρικής «έκπτωτο» Άγγελο (Νικολάκης Ζεγκίνογλου) που μόλις έχει απομακρυνθεί από τον Θωμά (Σταύρος Τσουμάνης). Η αδερφή της, Αλεξάνδρα (Κατερίνα Ζησούδη), περιμένει να γεννήσει εν μέσω του καυτού Αυγούστου και βιώνει τον μικροαστικό γάμο της με σκαμπανεβάσματα. Κομβικό πρόσωπο στις εξελίξεις το μέντιουμ Άννα (Μάρθα Φριντζήλα) και χωροχρόνος αυτών η 80ς προαστιακή πρωτεύουσα.

Κάποιες σοβαρές σεναριακές αλλαγές σε σχέση με το βιβλίο του Γιώργου Συμπάρδη (Κέδρος, 1987) είναι, υποθέτω, σχετικές με τα βιώματα της σκηνοθέτιδας που εκφράζονται / σωματοποιούνται μέσω της Ελευθερίας, του εύθραυστου δυναμισμού και της παρατηρητικότητάς της. Το χωροχρονικό πλαίσιο είναι επίσης χαλαρό, ναι μεν ένα προάστιο της μεταδικτατορικής Αθήνας αλλά χωρίς ιδιαίτερες αναφορές ώστε να μπορεί άνετα να παραβληθεί και να παραλληλιστεί με σημερινές συνθήκες, τοπόσημα και καταστάσεις.

Κινητήριος απελευθερωτική δύναμη είναι ο πρώτος έρωτας που αψηφά τις σκιές (των ανδρών), τα στεγανά (της παραδοσιακής οικογένειας), τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και οραματίζεται / διαβλέπει / ψυχανεμίζεται το ανοιχτό μέλλον που άρχεται επί του παρόντος. Πολλοί οι βαθμοί ελευθερίας που ακουμπάνε και στη συμπερίληψη, που είναι πια της μόδας. Πιο πολλοί ίσως από όσους δικιολογούμε σε μια άβγαλτη 16χρονη. Παρόλα αυτά η Μπεβεράτου είναι παλικάρι και καταφέρνει εις πέρας το δύσκολο διακύβευμα. Ο πλέον επαμφοτερίζων χαρακτήρας, όσο και καταλυτικός, είναι αυτός της Άννας, για τον οποίο άλλες φορές βγάζουμε το καπέλο στην Φριτζήλα κι άλλες το κατεβάζουμε μέχρι τ’ αυτιά.

Η διανομή ρόλων παραπέμπει σε μωσαϊκό των 00ς, όπως και το υβριδικό σάουντρακ, που συνδυάζει τις μελωδίες του Θοδωρή Ρέγκλη (Ted Regklis) με τέκνο ψυχεδέλεια, αφρικάνικους ρυθμούς, σύγχρονη ραπ και «μπακ του μπλακ» απομιμήσεις. Μεγάλο ατού είναι σίγουρα το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Medium (2023 Ελλάς /Βουλγαρία, 100λ) Christina Ioakeimidi / Hristina Ioakimidis