Γουίλιαμ Γκόλντμαν:Θρηνούμε έναν δικό μας άνθρωπο

του Αλέξη Δερμεντζόγλου

΄Ολοι οι άνθρωποι του σινεμά  θρηνούμε την απώλεια του Γουίλιαμ (Μπό)Γκόλντμαν ,που δεν υπήρξε απλά διάσημος σεναριογράφος και συγγραφέας αλλά ένας άκρως προοδευτικός Αμερικανός.

΄Οταν φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι (έστω στα 87 τους) ,εμείς συγκλονιζόμαστε. Γιατί αυτοί τελικά είναι οι δικοί μας άνθρωποι και όχι οι τυχάρπαστοι  που κυκλοφορούν δίπλα μας. Απ΄αυτούς μάθαμε σινεμά, ηθική, ιδεολογία, αλληλεγγύη, επαναστατικότητα, φιλία.

Δεν είναι τυχαία τα σενάρια για τα οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ . «Οι  δυό ληστές»(1970) του Τζώρτζ Ρόϋ Χήλ  είναι ένα αναρχικό ,αντιεξουσιαστικό ,ρομαντικό έπος ενάντια στη βρωμιά που φέρνει ο 20^ος αιώνας.Το «΄Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1977)του Άλαν Τζ. Πακούλα είναι η αφήγηση  των σκοτεινών  διαπλοκών  της αμερικανικής πολιτικής του Νίξον.

Οι δυό ληστές

«Το ανθρωποκυνηγητό» (1976) του Τζών Σλέσινγκερ , το σενάριο που έγραψε  προήρχετο από δική του νουβέλα,μια ζοφερή ανατομία του αμερικανικού παρακράτους αλλά και των κρυμένων ναζιστών εγκληματιών πολέμου

Φυσικά τον ακούμπησε η σκιά του Μακάρθυ, αλλά τελικά επεβίωσε. Τελικά πέρα από μαθήματα ιδεολογίας, τα σενάριά του υπήρξαν πολύπλοκα ,καλογραμμένα, σύνθετα, πολυεπίπεδα .

Θα σε θυμόμαστε πάντα Μπό και δώσε χαιρετίσματα  στους συντρόφους Ντάλτον Τράμπο,Ζύλ Ντασέν, Αμπραάμ Πολόνσκι

Advertisements

Το σινεμά θυμάται το Πολυτεχνείο

(αναδημοσίευση απο makthes.gr 17/11/2018)

Η συνεχής εξέγερση των νέων, όπως έχει αποτυπωθεί στη μεγάλη οθόνη

«Να πεθαίνεις στα τριάντα σου»

Αλέξης Δερμεντζόγλου

Tα 45 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, που ακριβώς σαν σήμερα τα γιορτάζουμε, δεν μπορούν επ’ ουδενί να αναχθούν στην περιοχή ενός επετειακού έπους ή ενός αστικού μύθου. Είναι ιδίως μια περίπτωση άξια προς εξέταση, μια και μια μειοψηφία (σε σχέση με το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού) συσπειρωμένη σ’ ένα μορφωτικό ίδρυμα ουσιαστικά εμψύχωσε τις ανάγκες ολόκληρου του έθνους. Όσοι δεν τολμούσαν ήταν δειλοί, όσοι ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, όσοι απλά εύχονταν, ένιωσαν να εκφράζονται μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ, ΜΕΡΟΣ 2ο

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

του Δημοσθένη Ξιφιλίνου

Το “Ακίνητο ποτάμι” υπήρξε, πέρα από καλύτερη ταινία, ο ιδανικός τίτλος για να χαρακτηριστεί η διαδρομή του ελληνικού σινεμά. Πράγματι, παρά τη φαινομενική ακινησία του, ο ελληνικός κινηματογράφος συνεχίζει -έστω υπόγεια- να πορεύεται σταθερά, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας (φωτογραφία, μοντάζ, ήχοι κτλ.) μπροστά. Σαν ένα ποτάμι, που προφανώς και δεν γυρίζει πίσω…

Τα προβλήματα του σινεμά στον ελλαδικό χώρο είναι συνήθως, με τη φωτεινή εξαίρεση του φιλμ του Φραντζή, αλλά και λίγων ακόμα στα οποία θα αναφερθούμε σε επόμενα κείμενα, σεναριακά. Προβλήματα, δηλαδή, περιεχομένου, δευτέρου επιπέδου ανάγνωσης και μηνυμάτων.

ΟΤΑΝ Η ΛΙΜΠΙΝΤΟ ΕΙΝΑΙ «ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΗ»

Απόσπασμα κριτικής  του Παναγιώτη Φραντζή   απο  το Cinemaneews.gr για ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Ο μεσήλικος χήρος Ματιέ γνωρίζει την δεκαεννιάχρονη  Κοντσίτα, όταν εκείνη προσλαμβάνεται ως οικιακή βοηθός σε μία από τις κατοικίες του. Ο πλούσιος μεγαλοαστός σαγηνεύεται από την ομορφιά της νεαρής ισπανίδας και αρχίζει να την πολιορκεί. Εκείνη αντιστέκεται και εξαφανίζεται, για να τον συναντήσει τυχαία μερικούς μήνες αργότερα. Και πάλι όμως δεν υποκύπτει στα παρακάλια του ερωτευμένου άντρα. Στο δρόμο του θα συναντήσει πολλές φορές ακόμα την Κοντσίτα. Το ανικανοποίητο πάθος του θα είναι σε κάθε συνάντηση και μεγαλύτερο και εκείνη θα του υπόσχεται κάθε φορά και περισσότερα, εγκαταλείποντάς τον λίγο πριν του παραδοθεί. Ο έρωτας θα γίνει εμμονή και η φαινομενικά αθώα μικρή θα παίξει το πιο σαδιστικό παιχνίδι με την καρδιά του απελπισμένου άνδρα. Το αντικείμενο του πόθου του θα γίνεται κάθε φορά και πιο σκοτεινό και το κυνηγητό τους θα βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στη διαστροφή.

«Κορίτσι» του Λούκας Ντοντ

του Μάριου Αμαξόπουλου

Το Κορίτσι του 27χρονου Βέλγου Λούκας Ντοντ είναι η ταινία με την οποία έπεσε πριν από λίγες μέρες η αυλαία του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Έκανε την πρεμιέρα της στο 71ο Φεστιβάλ των Καννών -στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα»- όπου και τιμήθηκε με τη Χρυσή Κάμερα πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και τα βραβεία ερμηνείας, Queer Palm και Fipresci. Αποτελεί την επίσημη πρόταση του Βελγίου για την κατηγορία του ξενόγλωσσου Όσκαρ και απέσπασε πρόσφατα δύο υποψηφιότητες για τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

ΜΑΙΡΗ ΣΕΛΛΕΫ

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Η καλή βρετανική ταινία Mary Shelley (2017), της πρώτης γυναίκας σκηνοθέτιδας από την Σαουδική Αραβία Χάιφαα Αλ-Μανσούρ, μου δίνει την ευκαιρία να ασχοληθώ και με την ταινία, αλλά και με το πορτρέτο της γνωστής συγγραφέως, που πέθανε στα 1851. Κόρη δύο ιδιοφυών της φιλοσοφίας, του Ουίλιαμ Γκόντουιν και της συγγραφέως Μαίρης Γουόλστοουννκραφτ ερωτεύτηκε τον ρομαντικό ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ στα 16 της και στα 21 έγραψε το αθάνατο μυθιστόρημα «Φρανκεστάιν ή Ο σύγχρονος Προμηθέας». Η ταινία διαθέτει όλη την υψηλή αισθητική, αλλά και την τηλεοπτική ματιά (αξιοποίηση συνεχώς κλειστών χώρων κτλ.), που σφραγίζει πάντα τις βρετανικές παραγωγές.

Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ «ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ»

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

dermetzo@otenet.gr

Με αφορμή την προβολή της ταινίας Μαίρη Σέλλεϋ, που ασχολείται με τη ζωή της συγγραφέως του «Φρανκενστάιν», παρατηρούμε πως το κλασικό βιωματικό μυθιστόρημα παραμένει πάντα αγαπημένο και έγινε αμέτρητες φορές ταινίες, με πρώτο δημιουργό τον Τζέιμς Γουέιλ και τον Τέρενς Φίσερ να ασχολείται με πάθος με το θέμα.

Ακολουθεί μια λίστα με τα 15 πιο σημαντικά φιλμ –κατά χρονολογική σειρά- με τον τραγικό ήρωα.

Φρανκενστάιν (1931)

OUT OF THE PAST

ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ (PITFALL)

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου – dermetzo@otenet.gr

Ασπρόμαυρο, Η.Π.Α. 1948.Διάρκεια: 86´.Σκηνοθεσία: Αντρέ Ντε Τοθ.Παίζουν: Ντικ Πάουελ, Λίζαμπεθ Σκοτ, Τζέιν Γουάιατ, Ρέιμοντ Μπαρ

 

Από το βιβλίο του Τζέι Ντράτλερ, ο μέγας ( και παραγνωρισμένος) Αντρέ Ντε Τοθ σμίγει  πέντε άτομα σε μια φαινομενικά απλή, αλλά τελικά περιπλεγμένη ιστορία. Ένας παντρεμένος ασφαλιστής αναλαμβάνει να πάρει πίσω τα ακριβά δώρα που έκαμε ένας φυλακισμένος γκάγκστερ σε μια πανέμορφη μοιραία ξανθιά. Στην ιστορία εμπλέκεται και ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, τον οποίο ο ασφαλιστής χρησιμοποιεί για να εντοπίσει τη γυναίκα. Ο ασφαλιστής ερωτεύεται παθιασμένα την κοπέλα, ενώ παράλληλα ο ντετέκτιβ έχει αναπτύξει έμμονο πάθος μαζί της. Οι εξελίξεις που πυροδοτούνται είναι αλλεπάλληλες, δραματικές και τραγικές.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΤΕ «ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ»

Από την κινηματογραφική λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ

Αφιέρωμα Ζευγάρια και πάλι από την κινηματογραφική λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου στις 21:00 στο ΒΑΚΟΥΡΑ1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8 τηλ. 2310233665) με το εμβληματικό φίλμ  του Λουίς Μπουνιουέλ Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου (Cet obscure objet du desir  Γαλλία – Ιταλία έγχρωμο 1977,διάρκεια 103´)

Το φίλμ θα προλογίσει ο Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου ,θα διανεμηθεί στο κοινό απόσπασμα κριτικής ανάλυσης του Παντελή Φραντζή . Το προς συζήτηση θέμα , μετά το τέλος του φίλμ, είναι Το πεδίο της επιθυμίας και του πόθου.

Το σενάριο είναι  των Μπουνιουέλ και Ζάν Κλώντ  Καριέρ ,εμπνευσμένο από μυθιστόρημα του  Πιέρ Λουί. Παίζουν οι: Φερνάντο Ρέϋ  Καρόλ Μπουσέ, ΄Αντζελα Μολίνα , Μιλένα Βούκοβιτς. Η ταινία  προτάθηκε για  ΄Οσκαρ καλύτερης  ξενόγλωσσης δημιουργίας και διασκευασμένου σεναρίου .

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ

1: ΤΟ “ΑΚΙΝΗΤΟ ΠΟΤΑΜΙ”

του Δημοσθένη Ξιφιλίνου

20 μεγάλου μήκους ταινίες περιελάμβανε το φετινό ελληνικό πρόγραμμα: πολλές πρεμιέρες (η πλειοψηφία, δηλαδή 12 εξ αυτών), 3 επίσης απρόβλητες -τουλάχιστον στην πόλη μας- στην ενότητα “Ξεπερνώντας τα σύνορα” και 5 που είχαν πραγματοποιήσει ήδη την πρεμιέρα τους στη χώρα (βεβαίως τις 2 από τούτες δεν τις είχαμε δει ποτέ στη Θεσσαλονίκη). Το πόρισμα, μετά από άλλη μία παρέλαση του ελληνικού σινεμά, είναι κατά τι πιο ελπιδοφόρο από τον προηγούμενο χρόνο. Πράγματι, ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που “βγήκαμε από τα ρούχα μας” παρακολουθώντας το έργο ενός Έλληνα σκηνοθέτη. Όπως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ήταν ελάχιστες και οι περιπτώσεις που βγήκαμε από την αίθουσα ενθουσιασμένοι…

Αν θέλαμε να χωρίσουμε όσα είδαμε σε κατηγορίες, θα τοποθετούσαμε σίγουρα στην κορυφή μία και μόνη δημιουργία. Πρόκειται για το «Ακίνητο ποτάμι», ταινία που απέσπασε δικαιότατα και το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Δεν χωρά αμφιβολία ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο ώριμη δουλειά του Άγγελου Φραντζή, που μας είχε αφήσει πολλές υποσχέσεις με “Το όνειρο του σκύλου”, στο μακρινό πια 2005, μια ονειρική καινοτόμα προσπάθεια, στα χνάρια του Ντέιβιντ Λιντς. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με το “Σύμπτωμα” να ξεχωρίζει μεν, αλλά να είναι εμφανώς άνισο και εντέλει φιλόδοξα αποτυχημένο.