Άποψη: Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου
Αρχίζω με μια κοινοτοπία που εκ των πραγμάτων είναι απαραίτητη: Ο πανικός είναι κάτι το ιδιαίτερα επικίνδυνο γιατί μεταδίδεται αστραπιαία, διαχέεται άμεσα, μπορεί να πυρπολήσει και να κινητοποιήσει απίστευτες, ασύμμετρες καταστάσεις. Εδώ και χρόνια πια οι ειδικοί επιστήμονες διαχειρίζονται το φαινόμενο με τον όρο διαταραχή πανικού. Κάποιες φορές, όμως, μια φαινομενική ψυχραιμία μπορεί να μεταμφιέζει καλά ένα τεράστιο πανικό. Κάποιες φορές, σύμφωνα και με την θεωρία του χάους, αρκεί ένα φτερούγισμα για να καταρρεύσει αυτό το καλά μακιγιαρισμένο, σκηνοθετημένα ψύχραιμο πρόσωπο. Κοινοτοπία και αυτό αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση γενικευμένου πανικού όπου το ασύμμετρο έχει καταλάβει εξ εφόδου χώρους υγείας, πολιτικής, πολιτισμού και ιδίως συναισθήματος. Συμπεραίνω πως πρέπει πλέον να μιλάμε για την μεγαλύτερη συλλογική ελληνική διαταραχή συναισθήματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα ανέμενε κανένας από τον πολιτισμό να δράσει ακαριαία. Είναι, επίσης, γνωστό ότι η κύρια επιθετική αιχμή του πολιτισμού είναι ο κινηματογράφος. Τι γίνεται, όμως, με το σινεμά και τους διαχειριστές του στην Ελλάδα; Συνέχεια