Κούλουμα με Γούντι Άλεν!

Την Καθαρά Δευτέρα, 2 Μαρτίου,  στις 21:00 στο ΒΑΚΟΥΡΑ από την Κινηματογραφική Λέσχη Εργαζομένων Ε.Ρ.Τ.3 και το ΚΕ.Μ.Ε.Σ. θα προβληθεί η άκρως απολαυστική ταινία του Γούντι Άλεν «Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν» (Manhattan murder mystery, έγχρωμο, ΗΠΑ 1993, διάρκεια 104΄). Το σενάριο είναι των Γούντι Άλεν και Μάρσαλ Μπρίκμαν και παίζουν οι Γούντι Άλεν, Ντάιαν Κίτον, Τζέρι Άντλερ, Άλαν Άλντα και Αντζέλικα Χιούστον. Η ταινία ήταν υποψήφια για βραβείο Σεζάρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και απέσπασε επίσης υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα καλύτερου γυναικείου ρόλου σε κωμωδία ή μιούζικαλ (Κίτον) και για BAFTA δεύτερου γυναικείου ρόλου (Χιούστον).

Ο Λάρι και η Κάρολ ζουν μονότονα στο Νεοϋορκέζικο διαμέρισμά τους, μετά τον πολύχρονο γάμο τους. Εκδότης, νευρωτικός και λάτρης της ανωνυμίας μέσα στη μεγαλούπολη ο Λάρι, νοικοκυρά και μητέρα που ονειρεύεται να ανοίξει το δικό της εστιατόριο η Κάρολ. Μια μέρα γνωρίζονται τυχαία με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι γειτόνων και λίγο αργότερα ανακαλύπτουν πως η γυναίκα πέθανε ξαφνικά. Το γεγονός κινεί τις υποψίες της Κάρολ, που καταλήγει να θεωρεί τον μυστηριώδη θάνατο, δολοφονία. Πανέξυπνο ανατρεπτικό νουάρ με κωμικά και δραματικά στοιχεία και έξυπνη ανάλυση για το πώς ανανεώνονται οι συζυγικές σχέσεις, αλλά και ποια είναι τα όρια της παραβατικότητας στην ιδιωτική ζωή.

Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, στο κοινό θα διανεμηθεί έντυπη κριτική του Θεσσαλονικιού κριτικού κινηματογράφου Δημήτρη Μπάμπα, ενώ το προς συζήτηση θέμα μετά το τέλος της προβολής θα είναι: Η σινεφίλ σκηνοθετική ματιά του Γούντι Άλεν.

Η κριτική που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Στην ταινία Manhattan Murder Mystery θα αναγνωρίσουμε συνέχεια, όσον αφορά την επιλογή του τρόπου γραφής- αφού φαίνεται ότι η επιρροή του Κασσαβέτη (αρκετά καθαρή στην προηγούμενη ταινία) και των σκηνοθετικών τρόπων του -κάμερα στο χέρι, πολύ κοντά στα πρόσωπα κ.λπ.- είναι παραπάνω από έντονη. Στο επίπεδο του μύθου θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μία ιστορία που σαν χώρο καταγωγής της έχει το φιλμ νουάρ. «Η κυρία της Σαγκάης», «Διπλή ταυτότητα»/ Double Indemnity και «Σιωπηλός μάρτυρας»/ Rear Window» είναι το φιλμικό παρελθόν που δίνει στοιχεία και χαρακτήρες στον μύθο. Από τον «Σιωπηλό μάρτυρα» ο σκηνοθέτης κρατά την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, αλλά και το ανήσυχο μέλος του ζεύγους -εδώ η γυναίκα- που δυσφορεί μέσα στη συμβατικότητα και μονοτονία της συζυγικής ζωής. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη εντάσεων και συγκινήσεων θα την αναζητήσει στην παραβίαση της προσωπικής ζωής των άλλων. Από τις δύο άλλες ταινίες, θα αντλήσει στοιχεία για τη σκοτεινή πλευρά της συζυγικής ζωής, για την εξαπάτηση και για το ψεύδος, για τις μη ελεγχόμενες εντάσεις της.

Εξαπάτηση και ψεύδος είναι δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν -όχι το βασικό ζευγάρι των κεντρικών χαρακτήρων,  αλλά το ζευγάρι των ηλικιωμένων γειτόνων. Ένα ζευγάρι το οποίο οι κεντρικοί ήρωες αντιλαμβάνονται ως μια προβολή της πορείας τους στο μέλλον. Τα δύο ζευγάρια μέσα στο μύθο δημιουργούν μια ιδιόμορφη αντίθεση, η οποία κυρίως οφείλεται στην εικόνα που προσλαμβάνει ο θεατής για καθένα από αυτά. Το ένα ζευγάρι (Woody Allen- Diane Keaton) σχεδιάζεται με έντονους ρεαλιστικούς τόνους, αφού χρησιμοποιείται ως ο χώρος έκθεσης της προβληματικής του σκηνοθέτη για το ζεύγος. Το άλλο ζεύγος, σχεδιάζεται με έντονα τα μη ρεαλιστικά στοιχεία, αφού κατάγεται από τη μυθολογία του κινηματογράφου, ορίζεται από την κινηματογραφοφιλία: μια ζωντανή κινηματογραφική παρουσία μέσα στην καθημερινότητα του πρώτου ζεύγους, ή αλλιώς ο άλλος πόλος μιας διαλεκτικής αντίθεσης.

Το ανήσυχο θηλυκό, το εφησυχασμένο αρσενικό, οι πειρασμοί που διασταυρώνονται με την πορεία μιας σχέσης, οι ευκαιρίες που χάθηκαν, αλλά και αυτές -που παρόλο το πέρασμα του χρόνου- εξακολουθούν να φαντάζουν ιδιαίτερα ελκυστικές, η αναζήτηση της αλήθειας ως απόρροια μιας προσωπικής αγωνίας: όλα τα προηγούμενα βρίσκονται μέσα σε μία ιστορία, που διασταυρώνει τις παραμέτρους που αναπτύχθηκαν παραπάνω, μαζί με το σαρκασμό του δημιουργού του για τους ήρωες του. Ένα σαρκασμό πάντα θετικό απέναντι στα πρόσωπα του μύθου και ο οποίος σαν βάση του έχει τον ίδιο το αυτοσαρκασμό του σκηνοθέτη.

Η τελευταία επισήμανση ανήκει δικαιωματικά στη γοητευτική παρουσία της Νταϊάν Κίτον. Η επιστροφή της επαναφέρει στον θεατή μνήμες και εικόνες από την πιο γόνιμη περίοδο του σκηνοθέτη, από ταινίες όπως το «Μανχάταν» ή ο «Νευρικός εραστής/ Annie Hall”, που σχεδίασαν την εικόνα ενός σκηνοθέτη ευαίσθητου στα προβλήματα σχέσεων. Η παρουσία της Νταϊάν Κίτον δηλώνει και την αντίστοιχη προσήλωση του σκηνοθέτη σε θεματικές, προβληματισμούς και τρόπους έκφρασης οικείους και προσφιλείς».

Ταινίες που πλησιάζουν το στιλ ή την προβληματική του «Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν»  είναι: «Σιωπηλός μάρτυρας» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Η κυρία από τη Σαγκάη» του Όρσον Γουέλς, «Με διπλή ταυτότητα» του Μπίλι Γουάιλντερ , «Η κατάρα του πράσινου σκορπιού» και «Παντρεμένα ζευγάρια» του Γούντι Άλεν, «Πάθος» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, «Σύζυγοι» του Τζον Κασσαβέτη.

Την επόμενη Δευτέρα 9 Μαρτίου θα προβληθεί το αριστουργηματικό κοινωνικό φιλμ του Αλεξάντερ Μακέντρικ «Η γλυκειά μυρωδιά της επιτυχίας»  με τους Μπαρτ Λανκάστερ και Τόνι Κέρτις.

Για οποιαδήποτε επικαιροποιημένη πληροφορία  για τις προβαλλόμενες ταινίες και τους συντελεστές τους, για έγκυρη και έγκαιρη πληροφόρηση να ανατρέχετε στο kemes facebook  ή στο kemes.wordpress.com

CINE-γραφήματα: Η παρουσίαση ενός βιβλίου

Μία πολύ όμορφη βραδιά, σε ζεστή, φιλική ατμόσφαιρα, με κουβεντούλα, κρασί ή καφέδες, είχαν την ευκαιρία να ζήσουν όσοι παρευρέθηκαν το απόγευμα της Δευτέρας, 17 Φεβρουαρίου, στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του συγγραφέα – κριτικού κινηματογράφου Δημήτρη Κολιοδήμου, που έχει τίτλο Cine-γραφήματα, και υπότιτλο 25 κείμενα που θέλατε να διαβάσετε, αλλά δεν ξέρατε που να τα βρείτε. Κείμενα για τον κινηματογράφο, εννοείται, για ταινίες και φιλμικά είδη, και ο ευχάριστος, φιλόξενος χώρος του Café-Πολυχώρου Αίτιον, στην περιοχή Μακρυγιάννη, ήταν γεμάτος κόσμο. Κριτικοί κινηματογράφου, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, φίλοι του συγγραφέα, αλλά και απλοί σινεφίλ, είχαν κατακλύσει την αίθουσα, που ασφυκτικά γεμάτη, απέπνεε ακόμη μεγαλύτερη θαλπωρή.

Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως, περιέχει 25 κεφάλαια, που καλύπτουν μία ευρεία γκάμα θεμάτων: από τις απαρχές του κινηματογράφου («Αδελφοί Λιμιέρ & Ζορζ Μελιές ή Από το θεαματικό στο αφηγηματικό») στο νέο ελληνικό σινεμά της μεταπολιτευτικής εποχής («Ελληνικός κινηματογράφος ή Ποιος Θανάσης;»), από τον πειραματικό κινηματογράφο («Το γερμανικό πειραματικό φιλμ: Μία αναδρομή» και «Γκρέγκορι Μαρκόπουλος ή Το φιλμ ως φιλμ») στις καλτ ταινίες («Φιλμική απόλαυση χωρίς ενοχές») και το θρίλερ τρόμου («Τρελαμένοι φονιάδες χαρίζουν ανατριχίλες αγωνίας»), από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε («Ο εφιάλτης της ατέλειωτης νύχτας») στον Φρέντι Κρούγκερ («Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες ή Ο σχιζοφρενής μακελάρης των ονείρων»), από τον Μπρους Λι («Ο χορευτής του θανάτου») στον Θανάση Βέγγο («Η εικόνα του μικροαστού ανθρωπάκου στην ελληνική κωμωδία»), από τον Γκοτζίλα («Τέρατα πολύ μεγάλα για την οθόνη») στον Ντικ Τρέισι («Οι περιπέτειες ενός χάρτινου ντετέκτιβ στην οθόνη»), από τον Σέρτζιο Λεόνε («Ο άνθρωπος της Δύσης») στον Νίκο Νικολαΐδη («Singapore Sling ή Ο άνθρωπος που επιζητά τον θάνατο»), από τον πόλεμο στο Βιετνάμ («Ο πιο μεγάλος πόλεμος της Αμερικής στην οθόνη») μέχρι την εγχώρια ερωτική ταινία («Ο αισθησιασμός στον ελληνικό κινηματογράφο»), από το φιλμ νουάρ (Το γεράκι της Μάλτας και Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές) στην ταινία δράσης και επιστημονικής φαντασίας (Πολύ σκληρός για να πεθάνει, Ρόμποκοπ και Εξολοθρευτής 2: Η ημέρα της κρίσεως), από τον Αλεχάντρο Χοντορόφσκι και το Santa Sangre στις ελληνικές ταινίες μικρού μήκους («Τάσεις & αναζητήσεις νέων δημιουργών»), από τον δρα Χου («Ένας επιστήμονας που ταξιδεύει στον χρόνο») στις ελληνικές ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας («Το φανταστικό στον ελληνικό κινηματογράφο ή Η Ελλάδα μετά τα μεσάνυχτα»). Το βιβλίο προλογίζει ο κριτικός κινηματογράφου Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου («Κι αντί για στέγη, ένας ουρανός γεμάτος αστέρια»).

Δηλαδή, είναι ένα βιβλίο-ανθολόγιο κειμένων του συγγραφέα, που κλείνει το μάτι στον σινεφίλ αναγνώστη του και προϊδεάζει τον θεατή-βιβλιοφάγο για διαλεχτές, εξαιρετικές απολαύσεις. Πρόκειται για κείμενα γραμμένα στη διάρκεια 37 χρόνων (το πιο παλαιό είχε γραφτεί το 1981, το πιο πρόσφατο γράφτηκε το 2018) και δημοσιευμένα σε κινηματογραφικά κυρίως περιοδικά, που έχουν εδώ και χρόνια αναστείλει την κυκλοφορία τους, και τα οποία κείμενα, όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας, εξακολουθούν να έχουν την αποδοχή του και τον εκφράζουν ακόμα, όπως και στην εποχή κατά την οποία πρωτογράφτηκαν. Είναι, με άλλα λόγια, κείμενα που θα τα έγραφε και σήμερα, με σκοπό… να αποτελέσουν την ύλη ενός σινεφίλ βιβλίου, γραμμένου με την πένα ενός γνώστη του θέματος και διεισδυτικού κριτικού κινηματογράφου.

Για το βιβλίο και τον συγγραφέα μίλησαν οι σκηνοθέτες Γιάννης Σμαραγδής και Νίκος Γιαννόπουλος και οι κριτικοί κινηματογράφου Γιάννης Ζουμπουλάκης και Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης. Τη συζήτηση που ακολούθησε, συντόνισε ο εκδότης Γιάννης Σολδάτος, ο οποίος παρότρυνε αρκετούς από τους παρευρισκόμενους να πάρουν τον λόγο και να μιλήσουν. Ανάμεσα σ’ αυτούς που το έπραξαν, ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεσίσογλου και ο κριτικός κινηματογράφου Παύλος Κάγιος. Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι τα πνεύματα οξύνθηκαν κάπως από την ερώτηση ενός σινεφίλ σχετικά με τον ρόλο της κριτικής και για τις διαφορετικές απόψεις των κριτικών για μία και την αυτή ταινία.

Μεταξύ των πολυπληθών παρευρισκόμενων υπήρξαν και πολλοί γνωστοί και επώνυμοι. Ανάμεσά τους διακρίναμε τους σκηνοθέτες Νίκο Ζαπατίνα, Ίριδα Ζαχμανίδη, Ανδρέα Θωμόπουλο, Βασίλη Κεσίσογλου, Δημήτρη Παναγιωτάτο και Χάρη Παπαδόπουλο, τους σεναριογράφους Αλέξανδρο Κακαβά, Ιφιγένεια Κολλάρου, Θάνο Τσάμπρα και Βίκυ Χασάντρα, τους κριτικούς Παύλο Κάγιο, Ιφιγένεια Καλαντζή, Νώντα Μανωλίτση, Νίνο Φένεκ Μικελίδη και Κωνσταντίνο Μπλάθρα, τον εκδότη Νίκο Χατζόπουλο, τους παραγωγούς Άγγελο Αργυρούλη και Μαρία Καραγιαννάκη, τις κυρίες Τέτη Θεοδώρου, Αντωνία Κατσαβού, Νανά Κολιοδήμου, Βάσω Μηλιτσοπούλου, Λέλα Μικελίδη, Πόλυ Μπόμπολα και Μαριλίζα Τοτόμη, τους κυρίους Νάσο Αργυρόπουλο, Δημήτρη Βανέλλη, Γιώργο Κατσαβό, Πάνο Μουζάκη, Γιώργο Μουζακίτη και Κώστα Φωτεινό και, φυσικά, την Υβόνη Τσοχατζοπούλου, παραγωγό και σύζυγο του συγγραφέα, και την Έφη Βενιανάκη, συγγραφέα, ηθοποιό και σύζυγο του εκδότη.Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης στις δύο γιγαντοοθόνες του πολυχώρου προβάλλονταν σλάιντ με χαρακτηριστικές φωτογραφίες από τις ταινίες που αναφέρονται σταCine-γραφήματα.

Ο Δημήτρης Κολιοδήμος, φανερά συγκινημένος από τα θερμά λόγια που άκουγε για το βιβλίο του αλλά και για τον ίδιο και την πορεία του στον κινηματογραφικό χώρο, ευχαρίστησε τους ομιλητές και τους παρευρισκόμενους και τους έδωσε ραντεβού στο… επόμενο βιβλίο του!

Ανδρέας Κουταλάς

ΕΣΚΥΨΑΝ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΖΕΪ

Από την χθεσινή προβολή στο ΒΑΚΟΥΡΑ που έκαμε ρεκόρ θεατών με 300 άτομα.

΄Ολοι στο τέλος χειρoκρότησαν,θαύμασαν,συγκινήθηκαν,απόρεσαν με το μοναδικό φίλμ του Ταρκόφσκι «Ο Καθρέφτης». 150 φοιτητές και νέοι ,άτομα κάθε ηλικίας  και κοινωνικής τάξης,έσκυψαν ευλαβικά μπρός στις ζωογόνες εικόνες του φίλμ. Μεγάλη κουβέντα 1 ½ ώρας κάλυψε με ευγένεια και μεγάλη συμμετοχή το αμφίσημο στιλ ενός μοναδικού γεγονότος του σινεμά.

΄Ηταν μια ακόμα προσφορά της κινηματογραφικής λέσχης εργαζομένων  της ΕΡΤ-3 και του ΚΕΜΕΣ. Και οι κορυφαίες ταινίες της Ιστορίας του σινεμά συνεχίζονται.

 

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΤ-3 ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΜΕΣ

«Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ»  του Αντρέι Ταρκόφσκι

από τον Γιάννη Ν. Γκακίδη

Ο Καθρέπτης μας δείχνει το είδωλό μας. Για τον Ταρκόφσκι είναι κάτι περισσότερο. Γιατί από τη θέα αυτού του ειδώλου, ξυπνάνε μνήμες που, κινούνται μεν αυθαίρετα για τον έξωθεν παρατηρητή, μπορεί να μην ακολουθούν μια γραμμική πορεία, οπωσδήποτε όμως υπόκεινται στους συνειρμούς του εκάστοτε υποκειμένου. Για τούτο δεν είναι αυθαίρετα, τουναντίον είναι συστατικά στοιχεία της ύπαρξής του. Μπορεί το φόντο της ιστορίας να είναι η γη, ως η βάση στην οποία εδράζεται η ζωή, αλλά με εμφατικό τρόπο ο Ταρκόφσκι προβάλλει τα άλλα τρία στοιχεία της φύσης, νερό, αέρα και φωτιά, τα οποία δομούν τον πλανήτη μας  και το σύμπαν. Τουλάχιστον αυτά απασχόλησαν την αρχαιοελληνική γραμματεία και τους φιλοσόφους της, με τις όποιες διαφοροποιήσεις ανάμεσά τους.

«ΚΑΙ ΘΑΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ»

«Και θάρθει μια μέρα που όλα τα κανονικά και φυσικά θα φαίνονται αλλόκοτα  και μεταφυσικά» (ποιητής  Αρσένι Ταρκόφσκι).

Αυτή ακριβώς η ημέρα καθρεφτίζεται ,αντανακλάται,διαθλάται στον  «Καθρέφτη» (αύριο στο ΒΑΚΟΥΡΑ σε μιαν μόνο προβολή στις 21:00του Αντρζέι Ταρκόφσκι).

Είναι  η μέρα που η συνείδηση και η ψυχή εξέρχονται του σώματος και περιπλανώνται μέσα σε εικόνες απίστευτης  ομορφιάς,ψυχολογικού τρόμου,φορμαλιστικής αρτιότητας.

ΥΓ. Παρακαλούμε θερμά ,λόγω του ότι η ζήτηση των εισιτηρίων έχει φθάσει  τα 2/3 της χωρητικότητας του ΒΑΚΟΥΡΑ να βρίσκεστε εκεί το αργότερο στις 20:45

Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

ΤΡΕΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΕ ΣΥΓΚΛΙΣΗ

(Από την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,23/2/2020)

Του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Στον  κινηματογράφο ,για να μεταφέρεις μια  ισχυρή ψυχαγωγική δύναμη, υποχρεώνεσαι να περιστραφείς γύρω από ένα σενάριο που να παρουσιάζει σημεία έντασης ,θρίλερ, αναμονής.΄Ετσι μπορεί ένας σκηνοθέτης υψηλού επιπέδου,χωρίς να εκτεθεί, να προσφέρει στο κοινό ένα φίλμ με άποψη, ένταση και αισθητική.

Ο Μάρκο Μπελόκιο (όπως ήδη έγραψα και στο παρελθόν) με τον βραβευμένο «Προδότη» του συνδυάζει το ντοκουμέντο ,το νουάρ,το δικαστικό δράμα και την πολιτική ταινία.Ο διακεκριμένος Ρουμάνος  δημιουργός Κορνέλιου Πορουμπόιου μας είχε εντυπωσιάσει  πρό ετών  με το έξοχο «Αστυνομία ,Ταυτότητα».Τώρα επανέρχεται με τις  «Σφυρίχτρες» που, σημαίνουν περίπου «Καταδότες», «πληροφοριοδότες ή και «χαφιέδες».Καθαρόαιμο λοιπόν φίλμ  νουάρ,με στυλ και άποψη που ακολουθει τους κανόνες του είδους.

ΖΕΡΑΡ ΝΤΕΠΑΡΝΤΙΕ

(Από ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,23/2/2020)

Του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Είναι ίσως το πιο δύσκολο πορτρέτο  που έχω να καταγράψω εξ αιτίας  των τρομερών αντιφάσεων και της αισθητικής  μετάλλαξης του προσώπου.

Πως άραγε να σκιαγραφήσεις  έναν ωραίο,ανέμελο άνδρα που μετετράπη σε παχύσαρκο ηδονιστή του αλκοόλ,ψυχωσικό,ανεύθυνο.  Έναν τύπο που εκκίνησε ως αναρχικός και βρήκε  καταφύγιο στον Πούτιν! Τον Ζεράρ τον θυμάμαι, μια και παίζει στην ταινία «Φαχίμ» που προβάλλεται  αυτές τις ημέρες.΄Εχει  53 ολόκληρα χρόνια στο σινεμά  (ξεκίνησε με μικρού μήκους ταινία),έχει διαπλάσει 239 ρόλους  και παραμένει ακόμα περιζήτητος ,μια και αναγγέλονται άλλα οχτώ(!) φίλμ στα οποία παίζει. Απέτυχε ως σύζυγος και πατέρας και τα καλύτερά του χρόνια έρχονται από πολύ παλιά ,όταν σε περιοδεύοντα θίασο  έπαιζε μαζί με αδικοχαμένο Πάτρικ Ντεβέρ (πέθανε στα 38 του από ναρκωτικά) και την Μίου Μίου.Μαζί ,μια παρέα τρελή,μια φιλία άρρηκτη, αναρχική ιδεολογία,όνειρα πολλά και άλλα τόσα οράματα.Πως κατέληξε τώρα; Να δηλώνει , στην άκρως σκανδαλώδη  αυτοβιογραφία του, πως πίνει τόσο πολύ για να ξεχάσει το βράδυ τους παράξενους θορύβους  που κάνουν  τα έντερα,οι αρθρώσεις του,οι χτύποι της καρδιάς του .

ΤΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΑ

(Από την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,23/2/2020)

Του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Η Δίκη

«Ο αγώνας για την δικαιοσύνη»,που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα,μου δίνει την ευκαιρία  για μια λίστα με 16  σπουδαια δικαστικά μελοδράματα όλων των εποχών ανθολογημένα κατά σειρά αξιολόγησης.

1) «Η  δίκη»(1962) του ΄Ορσον Γουέλς

2) «Μάρτυρας κατηγορίας»(1957) του Μπίλυ Γουάιλντερ

3) «Οι 12 ένορκοι» (1957) του Σίντνεϊ Λουμέτ

4) «Η ανατομία ενός εγκλήματος» (1959) του ΄Οτο Πρέμινγκερ

5) «Η δίκη της Νυρεμβέργης» (1961) του Στάνλεϊ Κρέημερ

6) «Σκιές και σιωπή» (1962) του Ρόμπερτ Μάλιγκαν

7) «Υπόθεση Παραντάιν (1947)  του ΄Αλφρεντ Χίτσκοκ

8) « Insider» (1999) του Μάικλ Μάν

9) « Η ετυμηγορία» (1982) του Σίντνεϊ Λουμέτ

10) «Η άκρη του νήματος» (1985)του Ρίτσαρντ Μαρκάντ

11) «Το μυστικό της Μαντλέν Σμίθ» (1980) του Ντέηβιντ Λήν

12) «Δικαιοσύνη για όλους» (1979) του Νόρμαν Τζιούισον

13) «Ζήτημα τιμής» (1992)του Ρόμπ Ραινερ

14) «Η ετυμηγορία» (1974) του Αντρέ Καγιάτ

15) «Είμαι αθώος»(1960) του Ντίνου Κατσουρίδη

16) «Κατηγορώ τους ανθρώπους» (1965) του Νίκου Φώσκολου

Παρατηρούμε ότι στην λίστα περνάει  δύο μελοδράματα ο Λουμέτ.

 

 

OUT OF THE PAST

(Από την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,23/2/2020)

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ (RANDOM HARVEST)

Του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Ασπρόμαυρο, Η.Π.Α. 1942.Διάρκεια: 126’ .Σκηνοθεσία: Μέρβιν ΛεΡόι .Σενάριο: Κλοντίν Γουέστ, Τζορτζ Φρέσελ, Άρθουρ Γουίμπερις (από το μυθιστόρημα του Τζέιμς Χίλτον).Παίζουν: Ρόναλντ Κόλμαν, Γκριρ Γκάρσον, Φίλιπ Ντορν, Σούζαν Πίτερς

Προτάθηκε για 7 Όσκαρ: Καλύτερης  ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, α’ ανδρικού ρόλου (Κόλμαν), β´ γυναικείου ρόλου (Πίτερς), μουσικής (Χέρμπερτ Στόθαρτ), ασπρόμαυρης καλλιτεχνικής διεύθυνσης.

Κάπου στη Μεγάλη Βρετανία, ευθύς μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας αμνησιακός Αμερικανός αξιωματικός διαφεύγει από το νοσοκομείο που τον νοσηλεύουν. Η μνήμη παίζει παράξενα παιγνίδια μαζί του μετά από ένα ατύχημα. Θα του συμπαρασταθεί μια ωραία κοπέλα που δουλεύει σε μιούζικ χολ και αργότερα θα θυμηθεί ποιός είναι, αλλά θα διαγραφούν οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του. Γυρίζει λοιπόν στην πατρίδα (Η.Π.Α.), και στη σημαντική δουλειά του ως διευθυντής  μιας μεγάλης επιχείρησης. Πλούσιος, κομψός, γοητευτικός και ωραίος θα προσλάβει μια έμπιστη γραμματέα, η οποία διεκπεραιώνει εξαιρετικά τη… δουλειά της.

«ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 23/2/2020)

Το παρελθόν κλειδί για το μέλλον

Του Στράτου Κερσανίδη

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλά την οικογενειακή του ιστορία. Κι αυτή είναι η παρακαταθήκη του, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Και μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που για να προχωρήσει παραπέρα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις του με το παρελθόν, είτε να συμφιλιωθεί μαζί τους είτε να τις εξαργυρώσει. Και τότε το παρελθόν, αποκαθαρμένο πλέον, μπορεί να δείξει το δρόμο για τη συνέχεια.

Μια τέτοια ιστορία βλέπουμε στην ταινία «Απόστρατος», του Ζαχαρία Μαυροειδή, η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 60^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο 30χρονος Άρης, μετακομίζει στο σπίτι του παππού του, στου Παπάγου. Ο παππούς του, ο Αριστείδης, ο οποίος έχει πεθάνει, ήταν απόστρατος αξιωματικός και είχε πολεμήσει στον Εμφύλιο με τον Εθνικό Στρατό.