Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΥ ΜΕ ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ

Άποψη: Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

Αρχίζω με μια κοινοτοπία που εκ των πραγμάτων είναι απαραίτητη: Ο πανικός είναι κάτι το ιδιαίτερα επικίνδυνο γιατί μεταδίδεται αστραπιαία, διαχέεται άμεσα, μπορεί να πυρπολήσει και να κινητοποιήσει απίστευτες, ασύμμετρες καταστάσεις. Εδώ και χρόνια πια οι ειδικοί επιστήμονες διαχειρίζονται το φαινόμενο με τον όρο διαταραχή πανικού. Κάποιες φορές, όμως, μια φαινομενική ψυχραιμία μπορεί να μεταμφιέζει καλά ένα τεράστιο πανικό. Κάποιες φορές, σύμφωνα και με την θεωρία του χάους, αρκεί ένα φτερούγισμα για να καταρρεύσει αυτό το καλά  μακιγιαρισμένο, σκηνοθετημένα ψύχραιμο πρόσωπο. Κοινοτοπία και αυτό αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση γενικευμένου πανικού όπου το ασύμμετρο έχει καταλάβει εξ εφόδου χώρους υγείας, πολιτικής, πολιτισμού και ιδίως συναισθήματος. Συμπεραίνω πως πρέπει πλέον να μιλάμε για την μεγαλύτερη συλλογική ελληνική διαταραχή συναισθήματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα ανέμενε κανένας από τον πολιτισμό να δράσει ακαριαία. Είναι, επίσης, γνωστό ότι η κύρια επιθετική αιχμή του πολιτισμού είναι ο κινηματογράφος. Τι γίνεται, όμως, με το σινεμά και τους διαχειριστές του στην Ελλάδα;

Πώς ο Μπάιντεν κέρδισε τις… Χρυσές Σφαίρες

makthes.gr (2/3/2021)

Η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ και η αλλαγή στον Λευκό Οίκο έπαιξε ρόλο και στα βραβεία.

Αλέξης Δερμεντζόγλου

Η δίκη των 7 του Σικάγου

Οι 78ες Χρυσές Σφαίρες απενεμήθησαν έστω κακήν κακώς. Ποια είναι η άποψη που έχουμε πάνω στις βραβεύσεις; «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» που θα λέγε ο Πιραντέλο και ο καθένας μπορεί να έχει την δική του άποψη, την δική του εκδοχή, τις δικές του ερευνητικές τομές. Τελικά, όπως και να το κάνουμε, είμαστε οι απόψεις μας. Κάθε διαπλοκή λέξεων μας είναι άποψη, κάθε βλέμμα μας είναι άποψη, ο τρόπος της ζωής μας είναι άποψη, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο είναι μια άποψη που θα κριθεί από τους άλλους. Ως εκ τούτου κατ’ εμέ φέτος τις Χρυσές Σφαίρες τις κέρδισε ο Τζον Μπάιντεν ή το αντιτράμπ κίνημα. Στέκει αυτό ή όχι; Απαιτείται το αυτοκρατορικό αλαζονικό στυλ «Το είπα εγώ άρα ισχύει» ή αρκούν μια σειρά αποδείξεων; Αλλά τελικά τι είναι οι αποδείξεις; Τεκμήρια, μια επιβεβαίωση ότι υπάρχουμε, η επιβολή μιας κυρίαρχης άποψης; Κανείς δεν δικαιούται να ζητάει αποδείξεις γιατί αυτό είναι πολύ ορθολογικό, πολύ πεζό. Ωστόσο για την εφορία προκειμένου να χτίσετε το «αφορολόγητο» σας στην γνώση, σας προσφέρω μια χούφτα από αποδείξεις:

1. Ειδικό βραβείο στην Τζέιν Φόντα, την διαχρονικά κορυφαία ακτιβίστρια στον κινηματογραφικό χώρο και φυσικά ανήκουσα στο αντιτράμπ κίνημα.
2. Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας στο «Nomadland» που το θέμα του είναι η ανεργία και το κλείσιμο των εργοστασίων.
3. Χρυσή Σφαίρα Α’ γυναικείου ρόλου στην Άντρα Ντέι για την ταινία «The United States Vs. Billie Holiday» για το κυνηγητό που έκανε το FBI στην κορυφαία Αμερικανίδα, αντικομφορμίστρια τραγουδίστρια Billie Holiday για το θέμα των ναρκωτικών.
4. Χρυσή σφαίρα σεναρίου στον Άαρον Σόρκιν για τη ταινία του «Η δίκη των 7 του Σικάγου» χρονικό μιας τεράστιας πραγματικής ακτιβιστικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας.
5. Χρυσή σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου σε κωμωδία στην Ρόζαμουντ Πάικ για την ταινία «Μα φυσικά και νοιάζομαι» (I care a lot) για το εκπληκτικό και ακριβολόγο πορτρέτο της σύγχρονης Αμερικάνας που με αμοραλισμό και κυνισμό χωρίζει τους ανθρώπους σε αρνάκια και λιοντάρια.
6. Χρυσή σφαίρα Α’ ανδρικού ρόλου σε δραματική ταινία στον νεκρό πια Τσάντγουικ Μπόουζμαν για το «Ma Rainey’s Black Bottom» επειδή βεβαίως τιμήθηκε ένας μαύρος.
7. Χρυσή σφαίρα σκηνοθεσίας στην Κλόι Ζάο και επειδή είναι γυναίκα και ιδίως επειδή είναι Κινέζα και όπως γνωρίζετε ο κύριος Τραμπ τα ‘χε σπάσει για τα καλά με την Κίνα

Αν όλες αυτές οι αποδείξεις δεν σας έπεισαν τότε δεν μένω παρά να τελειώσω αυτό το κείμενο με τον τίτλο της ταινίας του Τζορτζ Κλούνεϊ «Καληνύχτα και καλή τύχη»

 

23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Εδώ είναι το ταξίδι!

του Κώστα Γ. Καρδερίνη

Η 23η έκδοση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ προσαρμόζεται στα σημείο των καιρών μας και, για πρώτη φορά, κόβεται στα δύο.

Το πρώτο του μέρος, από την Πέμπτη 4 ως την Κυριακή 14 Μαρτίου 2021, είναι καθαρά ψηφιακό και περιλαμβάνει 50 τίτλους χωρισμένους σε 3 τμήματα. Το θεματικό αναδρομικό τμήμα λέγεται Προορισμός: Ταξίδι (22 ταινίες) όπου ανάμεσα τους ο φανατικός θεατής του Φεστιβάλ θα διαβάσει μια δεκάδα γνώριμων τίτλων. Το θεαματικό τμήμα λέγεται Top Docs (18 ταινίες) όπου περιλαμβάνονται κορυφαία ντοκιμαντέρ της τρέχουσας παγκόσμιας παραγωγής. Τρίτο και εξίσου ενδιαφέρον το «νέο αίμα» NextGen (10 τίτλοι) το οποίο παρουσιάζει φρέσκες τάσεις και προτάσεις, τμήμα που προσφέρεται δωρεάν στο ευρύ κοινό της ελληνικής επικράτειας.

ΤΖΕΙΝ ΦΟΝΤΑ: «TOUT VA BIEN»

Όλα πάνε καλά για την Τζέιν Φόντα που έπαιξε 58 ρόλους στο σινεμά. Είναι μόνον 84! χρόνων, το κορμί της παραμένει φιδίσιο και το μυαλό της είναι σταθερά προσηλωμένο αριστερά και μόλις προ 24ώρου κέρδισε το ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου της. Ακτιβίστρια, επαναστάτρια, φίλη του Ζαν Λικ Γκοντάρ, ηγήθηκε σε διαδηλώσεις, ήταν στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και σε κινητοποιήσεις κατά του Ντόναλντ Τραμπ. Οι τέσσερις φορές που την «συναντήσαμε» ήταν καταλυτικές για τα μάτια των φίλων μας και μελών μας.

Χρυσές Σφαίρες: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας έκπληξης

makthes.gr 1/3/2021

Αλέξης Δερμεντζόγλου

Πώς η Ρόζαμουντ Πάικ κατέκτησε το περίβλεπτο βραβείο και έστρεψε πάνω της όλα τα φώτα, παρότι συνήθως η έμφαση δίνεται στην κατηγορία «δραματική ταινία»

Ενώ όλα τα προγνωστικά έδιναν φαβορί για την χρυσή σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου σε δράμα στην Φράνσις Μακντόρμαντ για το «Nomadland», το βραβείο τελικά πήγε στην Ρόζαμουντ Πάικ για την εμφάνιση της στο «Μα φυσικά και νοιάζομαι» (I care a lot) μια παραγωγή του Netflix. Είναι φανερό ότι εκτιμήθηκε ότι η Μακντόρμαντ που παίζει στα όρια της τραγωδίας θεωρήθηκε στυλιζαρισμένα αντιφωτογενής. Αντίθετα η Ρόζαμουντ Πάικ με τον γκλάμουρους φωτογενή ρόλο της στο «Μα φυσικά και νοιάζομαι» εκτιμήθηκε ότι αποδίδει λειτουργικά και πειστικά τον ρόλο του σύγχρονου γυναικείου, αριβιστικού, executive στελέχους. Είναι ένας λειτουργικός σηματοδότης σύγχρονων αμοραλιστικών συμπεριφορών με αντιουμανιστικούς διαχωρισμούς των ανθρώπων σε προβατάκια και λέοντες, σε αυτούς που αρπάζουν και σε αυτούς που τους αρπάζουν. Η συμπεριφορά της κυρίας είναι, επίσης, ένα κήρυγμα ζωής με πολύ χρήμα, άνεση, με πλήρη κατάργηση των σεξουαλικών ορίων, με «λάδωμα» κρατικών λειτουργών και εκμετάλλευση κάθε αξίας της ζωής, ακόμα και της αγάπης μάνας παιδιών. Η Πάικ αποδίδει εκπληκτικά αυτόν τον γεμάτο διακυμάνσεις, τελετουργίες αριστοκρατικού στυλ, βαθύτατα περιφρονητικό προς την μάζα τύπο γυναίκας. «Πλέει» μέσα σε ένα πέλαγος χρωμάτων, μουσικών, γυάλινων επιφανειών, πανάκριβων εσωρούχων και ντεκόρ. Είναι ένα κινούμενο βλήμα, ένα βέλος που κατευθύνεται στην καρδιά (colpire al cuore) που χτίζει ακάθεκτη την δική της αυτοκρατορία και δεν την σταματάει τίποτα. Ή μήπως την σταματάει; Σύμφωνα με την θεωρία των παιγνίων, κάνει ένα μοιραίο λάθος. Δεν δίνει καθόλου σημασία σε ένα ασήμαντο χαρτί της τράπουλας, ένα παραπεταμένο δυαράκι. Αυτό θα είναι και το τέλος της. Είχα προβλέψει την νίκη της Ρόζαμουντ Πάικ γιατί ακριβώς η ταινία διαγράφει μια πορεία που προσομοιάζει πολύ το σήμερα και με την ηθοποιό να είναι σε απόλυτο συγχρονισμό.

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

(Αναδημοσίευση από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,28/2/2021)

king kong

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Συγκυρία; Παράξενη μοίρα; Μια εσωτερική «ομιλία» μας στέλνει αυτόν τον Μάρτιο στην συνάντηση τριών περίφημων τεράτων. Στις 2 Μαρτίου του 1933 κάνει έναρξη στις ΗΠΑ κατά την διάρκεια του μεγάλου κραχ ο ασπρόμαυρος και μυθικός Κινγκ Κονγκ που εκφράζει τα συμπτώματα κρίσης και φθοράς μιας ευημερούσας κοινωνίας σε σήψη. Στις 5 Μαρτίου του 1922 ο γερμανός Μουρνάου παρουσιάζει την κλασική ταινία του «Νοσφεράτου: Η Συμφωνία του Τρόμου» που αντανακλά όλο το ταραγμένο κλίμα της Γερμανίας μετά την ήττα στον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 5 Μαρτίου του 1956 Ο Νίκος Κούνδουρος υποδέχεται στους κινηματογράφους την ταινία του «Ο δράκος» χρονικό μιας αποσαθρωμένης από τον εμφύλιο, την υπανάπτυξη και τον μαρασμό, μεταπολεμικής Ελλάδας. Τρεις ταινίες, τρία τέρατα, τρεις χώρες, τρία διαφορετικά πολιτικά δείγματα του σινεμά, τρεις ιστορικές περίοδοι. Πως άρχισαν όλα αυτά;

12 ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

(Αναδημοσίευση από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,28/2/2021

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

«Ακατόνε»

Ένας αιώνας παρά 1 χρόνο συμπληρώνονται από τότε που γεννήθηκε ο γνωστός ποιητής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης , ο Ιταλός Πιερ Πάολο Παζολίνι και που είχε τραγικό τέλος. Οι ταινίες του έκαναν τομή όχι μόνο στην ιταλική κινηματογραφία αλλά και στο διεθνές σινεμά για την εκπληκτική δύναμη των εικόνων, που ήταν ταυτόχρονα σκληρές, νεορεαλιστικές αλλά και ποιητικές. Προσέφερε ιδίως μια ιδιόρρυθμη οπτική της ζωής των «λούμπεν» που κινιόταν μεταξύ του ζοφερού και του ποιητικού. Άλλες φορές τολμούσε να περνάει σε τολμηρές αλληγορίες κατά του φασισμού, της βίας, της χυδαιότητας, της πλουτοκρατίας. Τελικά, το έργο του ήταν σύνθετο, όχι τυποποιημένο, πολυδύναμο ενώ ο ίδιος έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη στις ελληνικές τραγωδίες που τις διασκεύασε οπτικά με τον δικό του τρόπο. Στην συνέχεια δίνω μία λίστα των 12 καλύτερων ταινιών του ,κατά χρονολογική σειρά, που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε:

«Θεώρημα»

1. «Ακατόνε» (1961)
2. «Μάμα Ρόμα» (1962)
3. «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964)
4. «Μεγάλα πουλιά, μικρά πουλάκια» (1966)
5. «Βασιλεύς Οιδίπους, ο γιός της μοίρας» (1967)
6. «Θεώρημα» (1968)
7. «Χοιροστάσιο» (1969)
8. «Μήδεια» (1969)
9. «Το δεκαήμερο» (1971)
10. «Οι θρύλοι του Καντέρμπουρι» (1972)
11. « Χίλιες και μία νύχτες» (1974)
12. «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα» (1975)

Η πιο ποιητική από αυτές ,κατά τον γράφοντα, είναι το «Ακατόνε» και οι πιο ανατρεπτικές «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», «Θεώρημα», «Χοιροστάσιο» και «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα». Κατάφερε μια υπέροχη αντίφαση. Να συνδυάσει λειτουργικά τον Χριστιανισμό με τον Μαρξισμό.

 

78ες ΧΡΥΣΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ

(Αναδημοσίευση από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,28/2/2021)

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Promissing young woman

Σήμερα ,πρωινές ώρες Δευτέρας για την Ελλάδα ,απονέμονται διαδικτυακά οι 78^ες Χρυσές Σφαίρες που είναι και ο προάγγελος των Οσκαρ, η τελετή των οποίων θα διεξαχθεί πολύ καθυστερημένα φέτος στις 25 Απριλίου. Το βασικό ερώτημα εδώ και δεκαετίες παραμένει το ίδιο: Ποιό είναι εκείνο το φιλμ που θα κερδίσει τις περισσότερες Χρυσές Σφαίρες άρα θα του ανοίξει και ο δρόμος για τα Όσκαρ; Εκ των πραγμάτων αυτά τα προγνωστικά ξεθωριάζουν πολύ μια και αυτή την εποχή σε όλο τον κόσμο λογικά προηγείται το θέμα της πανδημίας: Είναι πολύ σωστό, πρώτα η ζωή γιατί χωρίς να υπάρχεις δεν μπορείς και να δημιουργήσεις, μετά έρχονται όλα τα άλλα και βεβαίως και ο κινηματογράφος που πλήγηκε όσο κανένας από την νέα ίωση και τις μεταλλάξεις της.

GODZILLA VS KONG

(Αναδημοσίευση από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,28/2/2021)

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

(έγχρωμο, 2021, ΗΠΑ).Σκηνοθεσία: Άνταμ Γουίνγκαρντ.Σενάριο: Έρικ Πέαρσον, Μαξ Μπόρενσταϊν, Τέρι Ρόσιο, Μάικλ Ντόχερτι, Ζακ Σίλντς.Παίζουν: Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ, Μίλι Μπόμπι Μπράουν, Ρεμπέκα Χολ

Ο Κονγκ και οι προστάτες του πραγματοποιούν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να βρουν το αληθινό σπίτι του, και μαζί τους είναι η Τζιά, ένα νεαρό ορφανό κορίτσι με το οποίο έχει δημιουργήσει έναν μοναδικό και ισχυρό δεσμό. Όμως απροσδόκητα βρέθηκαν στο μονοπάτι ενός εξοργισμένου Γκοτζίλα. Η επική σύγκρουση μεταξύ των δύο τιτάνων -που υποκινήθηκε από αόρατες δυνάμεις- είναι μόνο η αρχή του μυστηρίου που βρίσκεται βαθιά μέσα στον πυρήνα της Γης.

OUT OF THE PAST

CRIME OF PASSION

(Αναδημοσίευση από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,28/2/2021)

του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

Ασπρόμαυρο, ΗΠΑ 1957,διάρκεια 86´.Σκηνοθεσία: Γκέρντ ΄Οζουολντ.Σενάριο: Τζό ΄Εζινγκερ.Παίζουν: Μπάρμπαρα Στάνγουικ, Στέρλινγκ Χέιντεν,Ρέιμοντ Μπάρ,Φε Ρέι

Μια γοητευτική, και ώριμη ηλικιακά γυναίκα, είναι διάσημη επειδή απαντάει σε γράμματα γυναικών που έχουν προβλήματα. Με δική της πρωτοβουλία θα βοηθήσει την αστυνομία να συλλάβει μια δολοφόνο. Επ΄ ευκαιρία  αυτού του γεγονότος γνωρίζεται  με έναν εντυπωσιακό και αρρενωπό αστυνομικό. Παντρεύονται αστραπιαία και μετακομίζουν στο Λος Άντζελες, όπου είναι η υπηρεσία εκείνου. Μόνη της φιλοδοξία πλέον είναι να τονώσει αυτό τον άνδρα, να τον κάνει να αποκτήσει οράματα για να ξεφύγει έτσι από τη μιζέρια της  αλλοτριωτικής πραγματικότητας. Η γυναίκα βαριέται και φθείρεται από τις παρέες που δημιουργούν οι αστυνομικοί με τις οικογένειές τους και λένε τα ίδια ανιαρά πράγματα χωρίς να υπάρχει ένας στόχος ζωής. Η σύζυγος βαθμιαία αρχίζει να ελκύεται από τα παλιά της ενδιαφέροντα, δεδομένου ότι πλήττει  αφόρητα, ενώ ο σύζυγος ,λόγω της δουλειάς, απουσιάζει συνεχώς. Κάποιοι ψίθυροι που ακούγονται εκνευρίζουν τον άνδρα και δημιουργείται τρομερή αναστάτωση στο αστυνομικό τμήμα με κάποιους συναδέλφους του.