Σχόλιο του Αλέξη Δερμεντζόγλου για το «Ζ»
(Σινεφίλ Δευτέρες 20 Μαίου θερινό CINE ΑΠΟΛΛΩΝ 21:00)
Έχουν τα φρικιά φύλο; Είναι μεν άφιλα, αλλά το φύλο τους είναι υπό συζήτηση. Πως είναι άραγε ένα αρσενικό φρικιό σε τι διαφέρει από ένα θηλυκό. Διαφορική διάγνωση πάνω σε χαρακτηριστικά, γνωρίσματα, διαφορετικές ιδιότητες. «΄Ασε το κακό να μπεί»,στείλε του μια επιστολή. Πως όμως; Αν κατά τον Μπάρτ «Ο άλλος δεν είναι ποτέ απέναντί μας», ποιος σου εγγυάται ότι αυτή η επιστολή θα παραληφθεί; Μήπως το «εμείς», η κοινή ταυτότητά μας ή η ικανότητα να τον «αναγνωρίζεις». Που συχνάζουν τα φρικιά; Σε απόμερα, απόκρυφα μέρη, σε καταφύγια του ψυχισμού τους. Παλιά ήταν σφαιριστήρια, άθλιες υπόγειες ταβέρνες, απόμερα δρομάκια, νεκροταφεία. Που βρίσκονται τώρα; «Ζουν ανάμεσά μας», φαίνονται ενσωματωμένα αλλά περιοδικά αποσυντονίζονται. Οι λοστοί, τα ρόπαλα, οι σιδηρογροθιές παλιά, τώρα τα αιχμηρά ταχτοποιημένα νύχια, η μεταμφίεση των βρικολάκων, η μακιγιαρισμένη κανονικότητα, το «μασκάρεμα». Που χτυπούν τα φρικιά; Εδώ δεν άλλαξαν οι τεχνικές. Πάντα στον εγκέφαλο, στο κέντρο ελέγχου, στο νευρικό σύστημα. ΄Ετσι για να πειραματίζονται πιά. Από ψυχοπαθείς άφιλοι και άφυλοι, κοινωνικοποιημένοι, κομψοί, κοινωνικοί. Αόρατοι και δύσκολα εντοπίσημοι. Εξήντα χρόνια και μετά το «Νύχτα των κρυστάλλων» στην τότε φτωχομάνα και νυν δήθεν «ερωτική» Θεσσαλονίκη, είναι πια διασπαρμένοι και ακροβολισμένοι.΄Ισως γιατί το «Ουρλιαχτό» δεν ήταν επαρκώς ισχυρό και ηχηρό, ίσως γιατί ολοκληρώθηκε πια η «Μακάβρια εισβολή».
Κέντρο Μελετών & Ερευνών για το Σινεμά 