σχόλιο του Κώστα Γ. Καρδερίνη
Ο νόθος γιος Λούντβιχ Κάλεν (Μαντς Μίκελσεν), βετεράνος αξιωματικός ταπεινής καταγωγής, αυτάρκης και πεισματάρης, κυνηγάει το όνειρό του να κάνει τη στέρφα γη του βασιλιά στη Γιουτλάνδη να καρπίσει, για να του φέρει πλούτη και τιμές και τίτλο ευγενείας. Τα εμπόδια που συναντά πάμπολλα και ποικίλα, με κύριο εχθρό του τον ημιπαράφρονα αυταρχικό γαιοκτήμονα Φρέντερικ ντε Σίνκελ (Σιμόν Μπένεμπεργκ).
Βρισκόμαστε χρονικά στο τέλος της φεουδαρχίας (1754-55) αλλά το σύστημα που παραπαίει αντιστέκεται με βία και ωμότητα. Ο θρύλος του Μάικλ Κόλχαας (Michael Kohlhaas, 2013 Γαλλία /Γερμανία, 122λ) και ο σκοτεινός μεσαίωνας απέχουν δυο αιώνες χρονικά. Ωστόσο ο καμβάς της εποχής του 18ου αιώνα προσφέρεται για να αναδειχθεί καλύτερα η ελευθερία και η ευρύτητα πνεύματος, η αξία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η πίστη στον εαυτό και στο προσωπικό όραμα. Νέες ιδέες και αντιλήψεις βρίσκονται προ των πυλών, ομάδες καταπιεσμένων και άπορων ανθρώπων μετακινούνται και ψάχνονται, οι τοπικιστικές γεωπολιτικές συνθήκες αλλάζουν, έστω και μετά βίας.
Ο Μαντς Μίκελσεν είναι ιδανικός «φορέας» και ερμηνευτής αυτού του αέρα ελευθερίας. Η ταινία και ο ήρωας είναι «ραμμένα» επάνω του. Το χρονικό του καταφρονημένου που ανατρέπει νοσηρές καθεστηκυίες τάξεις και αμφισβητεί τίτλους και κληρονομικά προνόμια, του ανένδοτου τολμητία που λειτουργεί με ανθρωπιά και δικαιοσύνη σε ένα απάνθρωπο ανάλγητο βασίλειο, πιστεύω πως είναι συνυφασμένο με προσωπικές ηθικές αξίες ενώ παράλληλα διαθέτει τη χάρη, την κορμοστασιά και τη λιτή φινέτσα του επαγγελματία χορευτή.
Bastarden /The Promised Land (2023 Δανία /Σουηδία /Νορβηγία /Γερμανία, 127λ) Νικολάι Αρσέλ
Κέντρο Μελετών & Ερευνών για το Σινεμά 