ΝΑ ΒΙΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΟΥ

ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

Του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου

dermetzo@otenet.gr

Μια μόνον επιλεκτική γεύση από τα αριστουργήματα που θα σας εκθαμβώσουν  στο καλοκαιρινό  πρόγραμμα  είναι και  οι ταινίες που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα «Μεταμοντέρνος αμερικανικός τρόμος».Ιδού μια  πρώτη γεύση από το «Στον ίσκιο του  δολοφόνου».Σύντομα ανακοινώνεται  και η ημερομηνία προβολής.

Επειδή(είναι λογικό) ενδέχεται να ενσκήψουν διαφωνίες για το τι εστί μεταμοντέρνος αμερικανικός τρόμος, έχω να εξηγήσω τα ακόλουθα. Τα φιλμ που υπηρετούν το (κατ’ εμέ) είδος είναι διαχρονικά, είχαν ξεφύγει αισθητικά και ως άποψη για την εποχή τους, και μετεξέλιξαν τις μεγάλες πρωτοπορίες που είχαν ξεκινήσει οι Ούλμερ (Παράκαμψη), Σιόντμακ (Οι δολοφόνοι) και άλλοι. Το μεταμοντέρνο σε αυτές τις ταινίες αφορά στην απόλυτα πειστική καταγραφή του ελλείποντος χρόνου και στην εισροή μιας μελαγχολίας ακαθορίστου επιπέδου, που εκκρίνει μια βιωματική πλέον για τον θεατή αίσθηση απώλειας. Η αγωνία του τέλους μας, η απειλή από το α-σήμαντο (η συνακρόαση σε ένα τηλεφώνημα), η ωρολογιακή ακρίβεια του χρόνου που τελειώνει, ορίζουν και την αδυναμία της αντιληπτικότητας ,της ευτυχίας στο τώρα (Δες και τη μεταγενέστερη Έξαψη του Κάσνταν).

Το Στον Ίσκιο του Δολοφόνου, ιστορία μιας άρρωστης γυναίκας που τη γεμίζουν οι φόβοι της επικείμενης δολοφονίας της, ο θεατρικός χώρος των δρωμένων καταργείται χάρη σε ένα πολύπλοκο, πολυφωνικό μοντάζ αναδρομών στο παρελθόν και εκδοχών. Είναι φανερό πόσο πολύ επηρεάστηκε ο Κιούμπρικ στο Χρήμα της οργής (1956), και φυσικά ο Ταραντίνο στο Reservoir Dogs (1992).  H αλήθεια συναρμολογείται σταδιακά, ψηφίδα-ψηφίδα, βλέπουμε μέρη της ως την τελική ολοκλήρωση. Ωστόσο, πέρα από αυτά,το μεταμοντέρνο ξεπηδάει από τον ιδρώτα στο πρόσωπο, από την έκπληξη του απρόσμενου, από τα βήματα στις σκάλες, από την αδυναμία αναστολής της δολοφονικής εντολής. Το συμβάν διαλύεται μέσα στην αχανή πόλη, η φωνή εξασθενίζει, το μοιραίο εφορμά. Η σκηνοθεσία του Λίτβακ είναι συγκλονιστική, το μοντάζ είναι μεγαλειώδες και λειτουργικό, και η φωτογραφία μαζί με τους φωτισμούς ολοκληρώνουν αυτό το δράμα ήσσονων τόνων.Πρόκειται για ένα ντελικάτο νουάρ, που όμως ξεχωρίζει από το είδος για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν.Είναι μια μοναδική ταινία, που όχι μόνο την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα, αλλά σε κάνει να βιώσεις πόσος χρόνος σου απομένει ακόμα.