Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ «Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3 Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕMΕΣ προβάλλουν, στα πλαίσια του μίνι αφιερώματός τους Γέλιο από την Ευρώπη, τη Δευτέρα 19 Ιουνίου στις 22:00 στο θερινό σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ (Σαρανταπόρου 4 – Βασιλέως Γεωργίου, τηλ. 2310828642) τη θρυλική κωμωδία του Κλοντ Λελούς Η περιπεέτεια είναι περιπέτεια (Γαλλία, 1972, έγχρωμη, 120’). Παίζουν: Λίνο Βεντούρα, Ζακ Μπρελ, Σαρλ Ντενέ, Τζόνι Χαλιντέι, Σαρλ Ζεράρ, Άλντο Ματσιόνε. Από τις 21:00 ως τις 22:00 θα προηγηθεί μουσικός πρόλογος από γνωστούς καλλιτέχνες της πόλης.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση θα διανεμηθεί στους θεατές, ενώ στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Το σινεμά του Λελούς: μπλόφα ή άποψη.

Πέντε απατεώνες φίλοι εγκαταλείπουν τις ληστείες τραπεζών και εγκαινιάζουν νέα κόλπα όπως οι απαγωγές.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Στα 1972, όπως θα δείξει και με την επόμενη ταινία του Η μεγάλη διάρρηξη (1973), το παιχνίδι στη Γαλλία έχει τελειώσει και ο Κλοντ Λελούς το γνωρίζει καλά. Άλλο που δεν ήθελε! Έτσι βρίσκει ευκαιρία για έναν πελώριο ασυγκράτητο καγχασμό. Ισοπεδώνει τα πάντα, επιτίθεται παντού, στην ιδεολογία, στην κοινωνία, στον αστικό τρόπο ζωής, στην εξουσία και τα κάνει όλα ρημαδιό. Το φιλμ απευθύνεται γενναία στους απολιτικούς, ίσως κουρασμένους από τα παιχνίδια των ιδεολογιών και της εξουσίας. Υπάρχουν ακόμα θεατές που θυμούνται ότι το κτίριο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών τρανταζόταν από τα γέλια στο τότε Φεστιβάλ, όταν προβλήθηκε η ταινία. Η περιπέτεια είναι περιπέτεια γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία στην Ελλάδα, αγαπήθηκε πάρα πολύ και αποτέλεσε μια από τις καλύτερες εκτονώσεις την περίοδο της δικτατορίας.

Επειδή οι καιροί αλλάζουν και στο θέμα της αστυνόμευσης, πέντε φίλοι και απατεώνες εγκαταλείπουν τις ληστείες τραπεζών και εγκαινιάζουν νέα κόλπα όπως οι απαγωγές. Μεταξύ των απαχθέντων είναι και ο διάσημος τραγουδιστής Τζόνι Χαλιντέι (παίζει τον εαυτό του) και ένας γενειοφόρος αρχηγός αντάρτικου κινήματος, από τον οποίο όμως θα βρουν το μπελά τους. Η γαλλική κυβέρνηση τούς συλλαμβάνει, αλλά δεν ξέρει τι να τους κάνει. Το τέλος είναι ευχάριστο, με μια ανεκδοτολογική διάσταση.

Ο Λελούς σκηνοθετεί, εξεπίτηδες φαντάζομαι, άναρχα, συνδυάζοντας αυτόνομες σεκάνς, επιλέγοντας το ανέκδοτο και το σκετς. Όλη η ταινία είναι ένα πελώριο χαμόγελο, ένας ατελείωτος χαβαλές, αλλά και ένας ύμνος στη φιλία και την περιπέτεια. Τα στερεότυπα  της εξωτικής περιπέτειας και της ταινίας καταδίωξης βερνικώνονται με λίγα στοιχεία νουάρ και αναρχικούς πολιτικούς υπαινιγμούς. Αν η δεκαετία του ’70 χαρακτηρίζεται ως αυτή της μεγάλης απελπισίας, της έναρξης της τρομοκρατίας, της αχαλίνωτης βίας, αλλά και της αμερικανικής ταπείνωσης στο Βιετνάμ, ο Λελούς τα αντιμετωπίζει αυτά τελείως ακατέργαστα και με την ιδεολογική πρόταση της δύναμης της φιλίας. Κυνικό, απολιτικό ή προϊόν ειλικρινούς αγανάκτησης, το φιλμ διαθέτει μερικούς εξαιρετικούς ρόλους, με τον Ζακ Μπρελ εκτός από ευαίσθητο τραγουδιστή να αποδεικνύεται και πολύ αισθαντικός ερμηνευτής. Ο Σαρλ Ζεράρ αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πολύ καλός δευτεραγωνιστής και ο Ιταλός Άλντο Ματσιόνε κομίζει μια μεσογειακή νότα.

Ταινία θερινή, που κάνει τα πάντα θερινό μαγαζί, σε κάνει να σκας στα γέλια, αλλά το ερώτημα παραμένει: την οργή μας (εννοώ του Λελούς) την εκτονώνουμε έτσι ή το κάνουμε δικαιολογημένα για να παραδεχτούμε πως δεν υπάρχουν πια λύσεις; Εσείς θα κρίνετε.»