«ΠΙΕΤΑ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 20/1/2013)

Πορεία προς την κάθαρση

του Στράτου Κερσανίδη

Νεαρός ο οποίος δουλεύει για λογαριασμό τοκογλύφων σακατεύει ανθρώπους που έχουν δανειστεί και αδυνατούν να πληρώσουν. Είναι ένας άνθρωπος μοναχικός που δε φαίνεται να γνωρίζει τι θα πει οίκτος και συμπόνια. Σκληρός κι αμείλικτος εκτελεί το καθήκον του με κυνισμό και ψυχρό επαγγελματισμό.

Μια μέρα φθάνει στην πόρτα του μια γυναίκα η οποία υποστηρίζει πως είναι η μητέρα του η οποία τον είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μικρός. Του ζητά να τη συγχωρέσει και προσπαθεί να του αποδείξει την αγάπη της. Ο νεαρός την αντιμετωπίζει εχθρικά αλλά στη συνέχεια φαίνεται να τη δέχεται. Σιγά-σιγά αρχίζει να ανακαλύπτει συναισθήματα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Βλέπει τη γυναίκα σαν την οικογένεια που ουδέποτε είχε. Κι όταν αυτήν εξαφανίζεται αρχίζει να την αναζητά σαν τρελός πιστεύοντας πως κάποιο από τα θύματά του την έχει απαγάγει. Έτσι αρχίζει η πορεία αυτού του ανθρώπου προς την κάθαρση.

Ο Κιμ Κι Ντουκ με την «Πιετά» (Pieta) σκηνοθετεί μια ταινία βγαλμένη απευθείας μέσα από την ψυχή της αρχαίας τραγωδίας. Ο νεαρός εγκληματίας είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Η γυναίκα η οποία εμφανίζεται ως η χαμένη του μητέρα, έρχεται ως Νέμεσις για να τον οδηγήσει στην κάθαρση.

Η ταινία είναι σκληρή. Ο κορεάτης σκηνοθέτης δε διστάζει να προκαλέσει το κοινό με σκηνές βίας. Την οποία όμως δε χρησιμοποπιεί ως αυτοσκοπό αλλά για να αναδείξει τη δύναμη της μετάνοιας, της αγάπης αλλά και της εκδίκησης.

Ένα τεραστίων διαστάσεων δράμα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή το οποίο διαθέτει όλα τα στοιχεία της τραγικότητας των ηρώων αλλά και της ίδιας της ζωής. Η σκηνοθεσία μοιάζει νωχελική, κάποιοι μπορεί να βρουν το ρυθμό της αργό αλλά ο κινηματογράφος δεν είναι μια διαδικασία του στιλ «ψεκάστε-σκουπίστε-τελιώσατε». Η πορεία του ανθρώπου προς τον εσωτερικό του κόσμο και η διαδικασία της αυτοκάθαρσης δεν είναι ζήτημα ενός γρήγορου μοντάζ. Αυτό είναι χρήσιμο και μας αρέσει σε άλλες περιπτώσεις. Εδώ όμως ο σκηνοθέτης ορθώς πράττει, χρησιμοποιώντας τη βραδύτητα ως μέσο αποκαθήλωσης ενός τρόπου ζωής και αντικατάστασής του με ενός άλλου είδους προσέγγισης του. Η βία και ο κυνισμός αποδομούνται μέσα από την ανακάλυψη, εκ μέρους του ήρωα, εννοιών όπως η ηθική και η θυσία. Την ίδια στιγμή ελλοχεύει και η εκδίκηση η οποία έρχεται ως τιμωρός για να τον αποκαθάρει.

Η «Πιετά» είναι μια τανία αριστουργηματική. Σκληρή όπως η πραγματικότητα ενός κόσμου εκμετάλλευσης της αδυναμία του άλλου. Αμείλικτη όπως ένα τραυματικό παρελθόν που καταστρέφει το παρόν. Λυτρωτική όπως η βασανιστική αναζήτηση της διεξόδου από όλα όσα δηλητηριάζουν τη ζωή. Ο Κιμ Κι Ντούκ είναι ένας μεγάλος σκηνοθέτης ο οποίος δε φοβάται να εκτεθεί και καταφέρνει έτσι να δημιουργεί και να προσφέρει έναν μεγαλειώδη κινηματογράφο που έχει πολλά να πει.